نام اختصاری: DIG
سایر نام ها: دیگوکسین، Lanoxin
بخش مورد انجام: ایمونولوژی
نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم یا پلاسما (هپارینه یا EDTA دار)
حجم نمونه مورد نیاز: ml 1 – 0.5
شرایط نمونه گیری:
نمونه را بیش از 12 ساعت پس ازمصرف دارو باید گرفت.
نیاز به ناشتایی نمی باشد.
ملاحظات نمونه گیری:
حداکثر 2 ساعت پس از نمونه گیری، نمونه خون را سانتریفیوژ کرده و سرم را جدا کنید.
به بیمار تذکر دهید 12 ساعت قبل از نمونه گیری از مصرف دارو اجتناب کنید.
موارد عدم پذیرش نمونه:
همولیز شدید موجب رد نمونه می شود.
شرایط نگهداری:
نمونه در ◦c 4 به مدت 7 روز و در ◦c20- تا 6 ماه پایدار است.
کاربردهای بالینی:
1- پایش درمان بیماران با نارسایی احتقانی قلب (CHF) و کاهش پاسخ دریچه های قلبی
2- ارزیابی سمیت دارو
روش ارجح : RIA
سایر روش ها : EIA ، FPIA
مقادیر طبیعی:
غلظت درمانی : ng/ml 2 – 0.5
غلظت دوز سمی: ng/ml 4 ≤
مقادیر مرجع برای بیماران کمتر از 16 سال تعیین نشده است.
غلظت دوز سمی در اطفال ممکن است بالاتر باشد.
تفسیر:
محدوده درمانی برای دیگوسین در خون ng/ml 2 – 0.5 است. سطوح بالاتر از ng/ml 4ممکن است به طور بالقوه تهدید کننده حیات باشد.
عوامل مداخله گر:
مصرف داروهایی نظیر کلسترامین، متوکلوپرامید، نئومایسین، آنتی اسیدها، کائولین- پکتین باعث کاهش جذب دیگوکسین و کینیدین، وارپامیل، اسپیرنولاکتون، نیفیدیپین، کلیرانس دیگوکسین را کاهش خواهد داد.
افزایش دهنده های سرمی دیگوکسین عبارتند از ایبوپروفن، کینین، دیزوپیرامید و کاهش دهنده های سرمی دیگوکسین عبارتند از فنیل بوتازول، فنی توئین و ریفامپین.
توضیحات:
پاسخ بیماران به دارو در افراد مختلف متفاوت است. در اختلال عملکرد کلیوی دیگوسین در سرم تجمع می یابد.
در این آزمایش دیگوکسین با هر دو فرم باند شده و آزاد قابل اندازه گیری است. بنابراین در بیماران تحت درمان با digibind (قطعه درمانی آنتی بادی) مقادیر بالای دیگوسین مشاهده می شود.
فاکتورهای واکنشگر ایمنی شبه دیگوکسین ممکن ایت منجر به بالا رفتن کاذب دیگوکسین در نوزادان و بیماران پیشرفته کبدی و کلیوی گردد. در بیماران تحت درمان با دوز بالای بیوتین ( 5 mg/day< ) جهت نمونه گیری حداقل 8 ساعت از آخرین مصرف بیوتین سپری شده باشد
