نام اختصاری: Ear Discharge
سایر نام ها: اسمیر و کشت گوش، ترشح گوش، کشت و رنگ آمیزی ترشحات گوش
Ear Discharge, Ear Culture and gram stain,
بخش انجام دهنده: میکروب شناسی
نوع نمونه قابل اندازه گیری: چرک و ترشحات از گوش میانی یا خارجی
حجم نمونه مورد نیاز: 0.5 ml آسپیره یا درناژ ، یک سوآب
جمع آوری ، انتقال و آماده سازی نمونه:
گوش بیرونی:
ظرف جمع آوری: محیط انتقالی Stuart’s یا Amie’s
آماده سازی بیمار: پوسته ها را با سرم فیزیولوژی استریل، تمییز نمایید.
دستورالعمل های ویژه: سوآب را محکم داخل مجرای خارجی بچرخانید.
شرایط انتقال به آزمایشگاه: ظرف 24 ساعت / دمای اتاق
شرایط نگهداری پیش از انجام آزمایش: 24 ساعت / دمای اتاق
محیط های اصلی کشت: بلاد آگار، شکلات آگار، مک کانکی، سابورو
آزمایش میکروسکوپی: رنگ آمیزی گرم
گوش میانی:
ظرف جمع آوری: لوله در پیچ دار استریل یا محیط انتقالی بی هوازی
آماده سازی بیمار: مجرای گوش را پیش از سوراخ کردن پرده صماخ با یک محلول صابونی تمییز نمایید.
دستورالعمل های ویژه: اگر پرده گوش سالم است محتویات را به وسیله سرنگ از پشت پرده صماخ جمع آوری نمایید (این عمل توسط پزشک انجام می شود)؛ از سوآب برای نمونه برداری از پرده صماخ آسیب دیده استفاده کنید.
شرایط انتقال به آزمایشگاه: در کوتاه ترین زمان ممکن / دمای اتاق
شرایط نگهداری پیش از انجام آزمایش: 6 ساعت / دمای اتاق
محیط های اصلی کشت: بلاد آگار، شکلات آگار، مک کانکی ( در صورتی که بیمار درمان ضدمیکروبی دریافت نموده، محیط تایوگلیکولات هم اضافه شود)
آزمایش میکروسکوپی: رنگ آمیزی گرم
ملاحظات: برای نمونه های برداشته شده از پشت پرده صماخ (Tympanocentesis) از پلیت های کشت بی هوازی هم استفاده شود.
ملاحظات جمع آوری و انتقال نمونه:
برای تشخیص آزمایشگاهی عفونت گوش خارجی، لازم است قبل از گرفتن کشت، نواحی بیرونی گوش به کمک یک ماده ضد عفونی کننده خفیف مانند محلول 1 به 1000 کلرید بنزالکونیوم (Benzalkonium chloride) پاکسازی شود تا آلودگی ناشی از فلور پوست کاهش یابد.
برای جمع آوری چرک از گوش خارجی می توان از نواحی متورم گوش یا از گوش میانی که چرک از سوراخ پرده گوش خارج شده است با یک سواب برداشت کرد.
در صورتیکه سوراخی در پرده گوش به وجود نیامده باشد با عبور سوزن از پرده گوش می توان مایع را از گوش میانی خارج ساخت.
ترشحات حاصل از گوش به خصوص آنهایی که به واسطه سوراخ شدن خود به خودی پرده گوش یا تخلیه مایع گوش میانی به کمک سوزن به دست می آیند، می باید توسط پزشک متخصص گوش و حلق و بینی با به کارگیری تجهیزات استریل جمع آوری شوند.
کشت ترشحات ماستوئید عموماً به کمک سواب در حین جراحی برداشته می شود هر چند کشت مستقیم استخوان ترجیح دارد.
نمونه ها باید تحت شرایط بی هوازی انتقال یابد.
موارد عدم پذیرش نمونه:
نمونه های با برچسب نادرست.
نمونه هایی که مدت زمان انتقال آن طولانی شده باشد.
نمونه هایی که در محیط انتقالی مناسبی قرار نگرفته باشند.
حجم ناکافی نمونه
آلودگی محیطی
اگر نمونه ای غیرقابل قبول رسیده باشد، قبل از اینکه نمونه دور ریخته شود به پزشک یا ایستگاه پرستاری اطلاع داده می شود و نمونه ی دیگری درخواست می گردد.
پایداری: پایداری نمونه پس از نمونه گیری و پیش از انجام آزمایش به مدت 24 ساعت در دمای اتاق می باشد. نمونه هایی که در یخچال یا در فریزر نگهداری می شوند پایدار نمی باشند.
کاربردهای بالینی: تشخیص عامل ایجاد کننده عفونت گوش خارجی یا میانی و کمک به درمان مؤثر
جدول اُرگانیسم های اصلی ایجاد کننده عفونت گوش
روش مرجع: کشت و بررسی مستقیم
سایر روشها: از آنجا که کشت ترشحات گوش میانی تنها در 20 تا 30 درصد بیماران مثبت می گردد، آزمون های Real-Time PCR در کنار روش های مرسوم برای تشخیص ارگانیسم های بیماریزای گوش میانی مورد استفاده قرار می گیرد.
مقادیر طبیعی: رشد فلور نرمال یا عدم رشد میکرواُرگانیسم های پاتوژن
تفسیر: تفسیر تست بر پایه بررسی مستقیم و نتایج کشت ترشحات گوش می باشد.
بررسی مستقیم: مواد حاصل از آسپیراسیون گوش میانی یا ماستوئید، از نظر عوامل باکتریایی و قارچی به صورت مستقیم نیز مورد بررسی قرار می گیرند. بدین منظور از ترشحات چرکی اسمیر تهیه نموده و با رنگ آمیزی گرم به جستجوی مرفولوژی میکروارگانیسم های بیماریزا می پردازیم. رنگ آمیزی کالکوفلور سفید و یا PAS قادرند عناصر قارچی را نمایان سازند. رنگ آمیزی متنامین نقره کارایی بیشتری در تشخیص اکثر گونه های باکتریایی، قارچی و برخی انگل ها دارد.
کشت: ترشحات گوش، در محیط های بلاد آگار، مک کانگی آگار و شکلات آگار کشت داده می شوند. برای نمونه هایی که به روش تخلیه مایع گوش میانی با سوزن به دست آمده اند و نیز بیمارانی که مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی یا التهاب ماستوئید هستند، کشت بی هوازی باید در نظر گرفته شود. کشت بر روی محیط شکلات آگار برای جستجوی هموفیلوس آنفلوانزا جهت تشخیص التهاب گوش میانی کودکان حائز اهمیت است.
محدودیت ها و عوامل مداخله گر :
باید در هر نمونه برداری و کشت ترشحات از گوش خارجی دقت شود که فلور طبیعی موجود در قسمت خارجی گوش نتواند سبب تشخیص نادرست عامل عفونت گردد.
فلور طبیعی گوش خارجی شامل میکروارگانیسم هایی است که در پوست وجود دارد و گوش میانی نیز بطور طبیعی معمولاً فاقد میکرواُرگانیسم است.
کشت ترشحات گوش میانی تنها در 20 تا 30 درصد بیماران مثبت می گردد.
توضیحات:
التهاب گوش بیرونی مشابه عفونت پوست و بافت های نرم در سایر نقاط بدن است. التهاب حاد گوش بیرونی می تواند موضعی یا منتشر باشد. بیماری حاد موضعی به صورت تاول های چرکی (پوستول) یا کورک (فورنکول) بروز می نمایدو به طور معمول در اثر استافیلوکوکوس ارئوس ایجاد می گردد.
باد سرخ (Erysipelas) ناشی از استرپتوکوک های گروه A نیز ممکن است مجرای گوش بیرونی و بافت های نرم گوش را درگیر نماید.
عفونت حاد منتشر گوش خارجی ( بیماری گوش شناگران) در ارتباط با خیس خوردن و نرم شدن بافت گوش در اثر شنا کردن و یا زندگی در شرایط آب و هوایی گرم و مرطوب می باشد. باسیل های گرم منفی به ویژه سودوموناس آئروژینوزا، در این خصوص نقش مهمی ایفا می کنند.
التهاب وخیم گوش بیرونی، عفونتی نکروز دهنده است که به بافت های نرم، غضروف و استخوان های مجاور گوش گسترش می یابد. چنانچه عفونت پیشرفت کند به سیستم عصبی مرکزی یا عروق خونی راه یافته، امکان دارد به وضعیت مخاطره آمیزی بینجامد. به طور خاص سودوموناس آئروژینوزا و نیز باکتری های بی هوازی، بیشتر مشارکت می نمایند.
برخی ویروس ها نظیر ویروس انفلوانزاA و واریسلا زوستر قادرند مجرای شنوایی خارجی، بافت نرم گوش یا پرده صماخ را آلوده کرده و ایجاد تاول های دردناکی نمایند.
مایکوپلاسما پنمونیه یکی از عوامل ایجادکننده التهاب تاولی پرده صماخ ( عفونت دردناک پرده صماخ همراه با تاول های خونریزی دهنده) می باشد.
در کودکان که التهاب گوش میانی بیشترین شیوع را دارد، پنموکوک ها (33%)، هموفیلوس انفلوانزه (20%) و استرپتوکک های گروه A (8%) عوامل شایع در ایجاد چنین عفونت هایی محسوب می گردد.
عفونت مزمن گوش میانی به طور عمده توسط فلور بی هوازی روی می دهد که مهم ترین آنها عبارتند از: گونه های پپتواسترپتوکوکوس، گروه باکتروئیدس فراجیلیس، پروتلا ملانینوجنیکا (باسیل گرم منفی بی هوازی، دارای رنگدانه) و سایر گونه های پرووتلا، پورفیروموناس، و فوزوباکتریوم نوکلئاتوم.
ماستوئید بخشی از استخوان گیجگاهی است که سینوس های ماستوئید را در بر می گیرد. التهاب حفرات ماستوئید از عوارض عفونت های مزمن گوش میانی محسوب گشته که در آن ارگانیسم ها به درون این سینوس ها راه می یابند.
