نام اختصاری: Mg
سایر نام ها: منیزیم، Mg (Magnesium)
بخش مورد انجام : بیوشیمی
نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم
حجم نمونه مورد نیاز: 0.5 mL در لوله اسیدواش یا ویال های پلاستیکی
شرایط نمونه گیری: بهتر است بیمار ناشتا باشد.
ملاحظات نمونه گیری:
سرم هرچه سریعتر از سلول جدا شود.
مصرف هرگونه داروی مؤثر برنتایج آزمایش در برگه آزمایش بیمار ثبت شود.
موارد عدم پذیرش نمونه:
همولیز شدید موجب رد نمونه می گردد.
شرایط نگهداری: نمونه برای یک هفته در دمای C◦ 4 و یک سال در C◦20- پایدار می باشد.
کاربردهای بالینی: به منظور تعیین اضافه بار یا کمبود منیزیم و پیشگیری و درمان ناشی از علائم آن انجام می شود.
روش مرجع: Atomic Absorption Spectrophotometry (AAS)
روش ارجح: AAS
سایر روشها: کالریمتریک (Xylidyl blue)
مقادیر طبیعی:
بزرگسالان: 1.3- 2.1 mEq/L یا 0.65 -1.05 mmol/L
نوزادان: 1.4-2.0 mEq/L
کودکان: 1.4-1.7 mEq/L
مقادیر بحرانی: مقادیر کمتر از 0.5 mEq/L و بیشتر از 3 mEq/L
تفسیر: علائم بالینی کمبود منیزیم تا زمانیکه سطح منیزیم به کمتر از 1 mEq/L نرسد به طور واضح مشخص نمی شود. سطوح بیشتر یا مساوی 3 mEq/L بحرانی می باشد.
افزایش سطح: نارسایی کلیه، بیماری آدیسون، خوردن داروهای ضد اسید یا نمک های حاوی منیزیم، هیپوتیروئیدی، دهیدراتاسیون، SLE، مولتیپل میلوما و دیابت شیرین کنترل نشده.
کاهش سطح: سوء تغذیه، سوء جذب، هیپوپاراتیروئیدی، الکسیم، بیماری مزمن توبولار کلیه، اسیدوز دیابتی، هیپر کلسمی، هیپرآلدوسترونیسم، شیر دهی زیاد و ترشح ناکافی ADH.
عوامل مداخله گر: .
استفاده از لوله معمولی به جای لوله اسیدواش یا عاری از فلز موجب افزایش کاذب می گردد.
افزایش دهنده ها: همولیز، داروهای تیروئیدی، ضد اسیدها حاوی منیزیم، ملین ها، داروهای حاوی کلسیم، لیتیم، دیورتیکهای لوپ، برخی از آنتی بیوتیک ها
کاهش دهنده ها: دیورتیک ها، برخی از آنتی بیوتیک ها، انسولین
توضیحات: در بیماران پره اکلامپسی که جهت درمان سولفات منیزیم مصرف می کنند اندازه گیری سطح منیزیم در پایش بیماری کاربرد دارد.
