نام اختصاری: HDV-Ab
سایر نام ها: Anti-Hepatitis Delta Virus، HepD Ab
بخش انجام دهنده: ایمونولوژی
نوع نمونه قابل اندازه گیری: ترجیحاً سرم، پلاسما تازه
حجم نمونه مورد نیاز: 1 ml
شرایط نمونه گیری:
نیاز به ناشتایی نمی باشد.
نمونه گیر باید قابلیت انتقال هپاتیت از طریق خون آلوده را در نظر بگیرد.
ملاحظات نمونه گیری:
بیمار را از نظر خونریزی بررسی نمایید.
به بیمار مشکوک به هپاتیت گوشزد نمایید که از تماس نزدیک با سایر افراد پرهیز کند.
تا زمانی که نتایج سرمی خلاف آن را ثابت ننموده، بیمار را باید آلوده در نظر گرفت.
پس از نمونه گیری سوزن سرنگ را بلافاصله در ظرف مخصوص (Safety box) بدور اندازید.
در صورت نمونه گیری محل خونگیری در آزمایشگاه، نمونه را سریعاً به آزمایشگاه بفرستید.
برای بیماران مشکوک به هپاتیت فرمی از سابقه ابتلاء به بیماری را یادداشت کرده و آن را مستند کنید.
موارد عدم پذیرش نمونه:
فریز کردن و ذوب کردن مکرر
استفاده از نمونه های حاوی فیبرین، آلودگی میکروبی و غیر شفاف توصیه نمی شود.
سرم شدیداً لیپمیک مورد قبول نمی باشد.
شرایط نگهداری:
نمونه خون را در ظرف 24 ساعت سانتریفیوژ کرده و سرم را از لخته جدا نمایید.
نمونه به مدت 7 روز در دمای اتاق ، 14 روز در ◦c 4 و 30 روز در ◦c 20- پایدار است.
کاربردهای بالینی:
شناسایی بیماران مبتلا به عفونت هپاتیت D
پیش آگهی بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن.
روش مرجع: PCR
روش ارجح: –
سایر روشها: RIA، Hybridization، نوترن بلات
مقادیر طبیعی: منفی (عدم حضور آنتی بادی در سرم).
مقادیر بر اساس Cutoff تعیین شده در کیت لحاظ می گردد.
تفسیر: ویروس هپاتیت D (HDV) به عامل ” هپاتیت دلتا ” شهرت دارد. این ویروس برای اینکه به کبد دسترسی پیدا کند و ایجاد عفونت نمایید
باید وارد HBV شود. بیمار باید قبلاً HBV را در خون خود داشته باشد و یا عفونت به طور همزمان واقع شده باشد. در ایالات متحده شایعترین
راه انتقال از طریق خون آلوده است. آنتی ژن HDV چند روز پس از آلودگی با روش ایمیونو اسی در خون قابل شناسایی می گردد. همچنین
آنتی بادی کل و Anti-HDV IgM در اوایل بیماری قابل سنجش می باشند. افزایش مداوم این آنتی بادیها نشانه عفونت مزمن و یا ناقل بودن بیمار است.
در طی دوره همانندسازی HDV، آنتی ژن آن در کبد و RNA آن در سرم و کبد قابل شناسایی است.
عوامل مداخله گر :
در سرم های شدیداً لیپمیک و تیتر های بالای RF مثبت، مثبت کاذب مشاهده می شود.
در روش رادیوایمونواسی (RIA)، تزریق رادیونوکلوئید در هفته قبل از آزمایش ایجاد مثبت کاذب می کند.
نمونه های دارای فیبرین و همولیز موجب تداخل در آزمایش می گردد.
توضیحات:
حساسترین روش برای تشخیص HDV روش PCR و نوترن بلات می باشد.
به دلیل اینکه کیتهای تجاری قابل دسترس برای تشخیص آنتی ژن HDV وجود ندارد، از آنتی بادی HDV برای تشخیص ویروس هپاتیت D استفاده می شود.
در موارد عفونت شدید (superinfection)، Anti-HDV بهترین مارکر جهت تشخیص عفونت HDV می باشد.
در عفونتهای همزمان (Coinfection) آزمایش HBsAg، HDVAg، HDVRNA، Anti-HDV IgM و Anti-HBc IgM ضروری می باشد.
در عفونتهایی که به خودی خود محدود می شوند، معیار Anti-HDV پایین و گذرا است.
