بیماری‌های مزمن مانند سرطان، بیماری قلبی یا دیابت ممکن است احتمال ابتلا به بیماری‌های روانی را افزایش دهند.
احساس غمگینی یا دلسردی پس از حمله قلبی، تشخیص سرطان، یا هنگام تلاش برای مدیریت یک بیماری مزمن مانند درد، معمول است. ممکن است با محدودیت‌های جدیدی در مورد کارهایی که می‌توانید انجام دهید مواجه باشید و در مورد نتایج درمان و آینده احساس استرس یا نگرانی کنید. ممکن است سازگاری با واقعیت جدید و کنار آمدن با تغییرات و درمان مداوم که با تشخیص همراه است دشوار باشد. انجام فعالیت‌های مورد علاقه، مانند پیاده روی یا باغبانی، ممکن است سخت‌تر باشد.
احساسی از غم و اندوه موقتی و گذرا در هنگام تجربه درد و بیماری انتظار می‌رود، اما اگر این علائم و سایر علائم بیش از دو هفته طول بکشد، ممکن است افسردگی داشته باشید. افسردگی بر توانایی شما برای ادامه زندگی روزمره و لذت بردن از خانواده، دوستان، کار و اوقات فراغت تأثیر می‌گذارد. اثرات افسردگی بر سلامتی فراتر از خلق و خو است: افسردگی یک بیماری پزشکی جدی با علائم بسیاری از جمله علائم فیزیکی است. برخی از علائم افسردگی عبارتند از:
- حالت غمگین، مضطرب یا احساس «تهی بودن» مداوم
- احساس ناامیدی یا بدبینی
- احساس تحریک پذیری، به راحتی ناامید شدن یا بی‌قراری
- احساس گناه، بی‌ارزشی یا درماندگی
- از دست دادن علاقه یا لذت به سرگرمی‌ها و فعالیت‌ها
- کاهش انرژی، خستگی یا احساس آهسته انجام دادن کارها
- مشکل در تمرکز، به خاطر سپردن یا تصمیم گیری
- مشکل در خوابیدن، بیدار شدن در صبح زود یا پرخوابی
- تغییر در اشتها یا وزن
- درد، سردرد، گرفتگی عضلات، یا مشکلات گوارشی بدون علت فیزیکی واضح که حتی با درمان هم برطرف نمی‌شوند
- اقدام به خودکشی یا افکار مرگ و خودکشی
افراد مبتلا به سایر بیماری‌های مزمن پزشکی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به افسردگی هستند
همان عواملی که خطر افسردگی را در افراد سالم افزایش می‌دهد، خطر ابتلا به سایر بیماری‌های پزشکی را نیز افزایش می‌دهد، به ویژه اگر این بیماری‌ها مزمن (طولانی یا پایدار) باشند. این عوامل خطر شامل سابقه شخصی یا خانوادگی افسردگی یا اعضای خانواده‌ای است که بر اثر خودکشی فوت کرده اند.
با این حال، برخی از عوامل خطر افسردگی به طور مستقیم با داشتن یک بیماری دیگر مرتبط است. به عنوان مثال، شرایطی مانند بیماری پارکینسون و سکته مغزی باعث ایجاد تغییراتی در مغز می‌شود. در برخی موارد، این تغییرات ممکن است نقش مستقیمی در افسردگی داشته باشند. اضطراب و استرس مرتبط با بیماری نیز می تواند علائم افسردگی را ایجاد کند.
افسردگی در بین افرادی که به این بیماری‌های مزمن مبتلا هستند خطر بروز بیشتری دارد:
- بیماری آلزایمر
- بیماری‌های خود ایمنی، از جمله لوپوس اریتماتوز سیستمیک، آرتریت روماتوئید و پسوریازیس
- سرطان
- بیماری عروق کرونر قلب
- دیابت
- صرع
- HIV/AIDS
- کم کاری تیروئید
- اسکلروز چندگانه
- بیماری پارکینسون
- سکته
برخی از افراد ممکن است پس از تشخیص یک بیماری پزشکی علائم افسردگی را تجربه کنند. این علائم ممکن است با سازگاری یا درمان شرایط دیگر کاهش یابد. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان این بیماری نیز می توانند باعث افسردگی شوند.
تحقیقات نشان می دهد که افرادی که افسردگی و بیماری‌های پزشکی دیگر دارند علائم شدیدتری از هر دو بیماری را دارند. آنها ممکن است در سازگاری با شرایط پزشکی خود مشکل بیشتری داشته باشند و ممکن است هزینه‌های پزشکی بیشتری نسبت به کسانی که افسردگی و بیماری پزشکی ندارند، داشته باشند. علائم افسردگی ممکن است حتی با بهبود سلامت جسمانی فرد ادامه یابد.
یک رویکرد مراقبت مشترک که شامل مراقبت از سلامت روانی و جسمی می‌شود، می‌تواند سلامت کلی را بهبود بخشد. تحقیقات نشان داده است که درمان افسردگی و بیماری مزمن با هم می‌تواند به افراد در مدیریت بهتر افسردگی و بیماری مزمن کمک کند.
کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری‌های مزمن
کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری‌های مزمن معمولاً با چالش‌های بیشتری نسبت به همسالان سالم خود در دوره نوجوانی مواجه هستند. بیماری‌های مزمن می‌توانند بر رشد فیزیکی، شناختی، اجتماعی و عاطفی تأثیر بگذارند و بر والدین و خواهر و برادر تأثیر بگذارند. این محدودیت‌ها کودکان و نوجوانان را در معرض خطر بیشتری نسبت به همسالان سالم خود برای ابتلا به یک بیماری روانی قرار می‌دهد.
کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری‌های مزمن انواع مختلفی از استرس را تجربه می‌کنند. والدین و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی باید مراقب نشانه‌های افسردگی، اضطراب و اختلالات سازگاری (گروهی از شرایطی باشند که زمانی که فردی در کنار آمدن با یک رویداد استرس زا زندگی مشکل دارد) در جوانان و خانواده هایشان رخ دهد.
