علائم هشداردهنده مبنی بر اینکه ممکن است فردی در معرض خطر فوری اقدام به خودکشی باشد عبارتند از:
- صحبت از اینکه می‌خواهند بمیرند یا می‌خواهند خودشان را بکشند
- صحبت در مورد احساس پوچی یا ناامیدی یا نداشتن دلیلی برای زندگی‌کردن
- صحبت در مورد احساس به دام افتادن یا احساس اینکه هیچ راه حلی وجود ندارد
- احساس درد غیر قابل تحمل عاطفی یا جسمی
- صحبت از سربار بودن برای دیگران
- کناره‌گیری از خانواده و دوستان
- بخشش اموال مهم
- خداحافظی با دوستان و خانواده
- سامان‌دادن به امور، مانند وصیت‌کردن
- انجام خطرات بزرگی که می‌تواند منجر به مرگ شود، مانند رانندگی بسیار سریع
- صحبت‌کردن یا فکر کردن به مرگ اغلب
سایر علائم هشداردهنده جدی که ممکن است فردی در معرض خطر اقدام به خودکشی باشد عبارتند از:
- نمایش نوسانات شدید خلقی، که به طور ناگهانی از حالت بسیار غمگین به بسیار آرام یا شاد تغییر می‌کند
- برنامه‌ریزی یا جستجوی راه‌هایی برای خودکشی، مانند جستجوی روش‌های کشنده آنلاین، انبار کردن قرص یا خرید اسلحه
- صحبت در مورد احساس گناه یا شرم بزرگ
- استفاده بیشتر از الکل یا مواد مخدر
- رفتار مضطرب یا آشفته
- تغییر عادات غذایی یا خوابیدن
- نشان دادن خشم یا صحبت در مورد انتقام
خودکشی یک واکنش طبیعی به استرس نیست. افکار یا اعمال خودکشی نشانه پریشانی شدید هستند و نباید نادیده گرفته شوند. اگر این علائم هشداردهنده برای شما یا کسی که می‌شناسید صدق می‌کند، در اسرع وقت کمک بگیرید، به خصوص اگر این رفتار جدید است یا اخیراً افزایش یافته است.
از آنها بپرسید: “آیا به کشتن خود فکر می‌کنی؟” این سوال ساده‌ای نیست، اما مطالعات نشان می‌دهد که پرسیدن از افراد در معرض خطر خودکشی باعث افزایش خودکشی یا افکار خودکشی نمی‌شود.
آنها را ایمن نگه دارید: کاهش دسترسی افراد دارای خودکشی به اقلام یا مکان‌های بسیار کشنده بخش مهمی از پیشگیری از خودکشی است. در حالی که این کار همیشه آسان نیست، پرسیدن اینکه آیا فرد در معرض خطر برنامه‌ای دارد و حذف یا غیرفعال کردن ابزار کشنده می‌تواند تفاوت ایجاد کند.
در کنار آنها باشید: با دقت گوش کنید و یاد بگیرید که فرد چه فکر و احساسی دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که تصدیق و صحبت در مورد خودکشی ممکن است به جای افزایش افکار خودکشی، افکار خودکشی را کاهش دهد.
عوامل خطر برای خودکشی چیست؟
افراد از هر جنس، سن و قومیت ممکن است در معرض خطر باشند. رفتار خودکشی پیچیده است و هیچ دلیل واحدی وجود ندارد. عوامل خطر اصلی خودکشی عبارتند از:
افسردگی، سایر اختلالات روانی یا اختلال مصرف مواد
درد مزمن
سابقه شخصی اقدام به خودکشی
سابقه خانوادگی اختلال روانی یا مصرف مواد
سابقه خانوادگی خودکشی
قرار گرفتن در معرض خشونت خانوادگی، از جمله آزار جسمی یا جنسی
وجود اسلحه یا سلاح گرم دیگر در خانه
به تازگی از زندان یا زندان آزاد شده است
برای افرادی که افکار خودکشی دارند، قرار گرفتن مستقیم یا غیرمستقیم با رفتار خودکشی دیگران، مانند رفتار اعضای خانواده، همسالان یا افراد مشهور نیز می‌تواند یک عامل خطر باشد.
اکثر افرادی که دارای عوامل خطر هستند اقدام به خودکشی نمی‌کنند و تشخیص اینکه چه کسی بر اساس افکار خودکشی عمل می‌کند دشوار است. اگرچه عوامل خطر برای خودکشی مهم است که به خاطر داشته باشید، شخصی که به طور فعال علائم هشدار دهنده خودکشی را نشان می‌دهد ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار داشته باشد و نیاز به توجه فوری داشته باشد.
رویدادهای استرس‌زای زندگی (مانند از دست دادن یکی از عزیزان، مشکلات قانونی یا مشکلات مالی) و عوامل استرس‌زای بین فردی (مانند شرم، آزار و اذیت، قلدری، تبعیض یا مشکلات روابط) ممکن است خطر خودکشی را افزایش دهند.
خانواده و دوستان اغلب اولین کسانی هستند که علائم هشدار دهنده خودکشی را تشخیص می‌دهند و می‌توانند اولین قدم را برای کمک به یکی از عزیزان خود در یافتن درمان سلامت روان بردارند. اگر مطمئن نیستید از کجا شروع کنید، به صفحه NIMH با منابعی برای یافتن کمک برای بیماری‌های روانی مراجعه کنید.
غربالگری جهانی: تحقیقات نشان داده است که یک ابزار غربالگری سه سوالی به پرسنل اورژانس کمک می‌کند تا بزرگسالان در معرض خطر خودکشی را شناسایی کنند. محققان دریافتند که غربالگری همه بیماران – صرف نظر از دلیل مراجعه به اورژانس – تعداد بیمارانی را که در معرض خطر خودکشی شناسایی شده بودند، دو برابر کرد. محققان تخمین زدند که ابزارهای غربالگری خطر خودکشی می‌تواند بیش از سه میلیون بزرگسال دیگر را که در معرض خطر خودکشی قرار دارند شناسایی کند.
پیش‌بینی خطر خودکشی با استفاده از پرونده‌های سلامت الکترونیکی: محققان NIMH با VA و دیگران برای توسعه برنامه‌های رایانه‌ای که می‌تواند به پیش‌بینی خطر خودکشی در میان جانبازانی که مراقبت‌های بهداشتی VA را دریافت می‌کنند، همکاری کنند. سایر سیستم های مراقبت‌های بهداشتی نیز شروع به استفاده از داده‌های پرونده الکترونیکی سلامت برای کمک به شناسایی افراد در معرض خطر خودکشی کرده‌اند.
چه درمان‌ها و روش‌های درمانی برای افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند در دسترس است؟
مداخلات مختصر
برنامه ریزی ایمنی: نشان داده شده است که برنامه ریزی ایمنی شخصی به کاهش افکار و اقدامات خودکشی کمک می‌کند. بیماران با ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی همکاری می‌کنند تا برنامه‌ای تهیه کنند که راه‌هایی برای محدود کردن دسترسی به وسایل کشنده مانند سلاح گرم، قرص یا سم را شرح دهد. این طرح همچنین راهبردهای مقابله و افراد و منابعی را که می توانند در بحران کمک کنند، فهرست می‌کند.
روان‌درمانی‌ها
انواع مختلفی از مداخلات روانی اجتماعی برای کمک به افرادی که اقدام به خودکشی کرده‌اند، یافت شده است (به زیر مراجعه کنید). این نوع مداخلات ممکن است کسی را از تلاش مجدد باز دارد.
درمان شناختی رفتاری (CBT) می‌تواند به افراد کمک کند روش‌های جدیدی را برای مقابله با تجربیات استرس زا بیاموزند. CBT به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری خود را بشناسند و در صورت بروز افکار خودکشی، اقدامات جایگزین را در نظر بگیرند.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) رفتار خودکشی را در نوجوانان کاهش می‌دهد. همچنین نشان داده شده است که DBT خطر اقدام به خودکشی را در بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کاهش می‌دهد، یک بیماری روانی که با الگوی مداوم خلق و خوی، تصور از خود و رفتار متفاوت مشخص می‌شود که اغلب منجر به اعمال تکانشی و مشکلات در روابط می‌شود. یک درمانگر آموزش دیده در زمینه DBT می‌تواند به فرد کمک کند تشخیص دهد که چه زمانی احساسات یا اعمالش طاقت فرسا می‌شود و مهارت‌هایی را به فرد آموزش می‌دهد که می تواند به او کمک کند تا به طور مؤثرتری با موقعیت های ناراحت کننده کنار بیاید.
دارو
برخی از افراد در معرض خطر خودکشی ممکن است از دارو سود ببرند. افراد می‌توانند با ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی خود برای یافتن بهترین دارو یا ترکیب دارویی و همچنین دوز مناسب کار کنند. بسیاری از افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند، اغلب دارای یک بیماری روانی یا مشکلات مصرف مواد هستند و ممکن است از دارو همراه با مداخلات روانی اجتماعی بهره مند شوند.
کلوزاپین یک داروی ضد روان پریشی است که عمدتاً برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی استفاده می‌شود. تا به امروز، این تنها دارویی است که دارای نشانه‌های خاص سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای کاهش خطر رفتارهای خودکشی مکرر در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی یا اختلال اسکیزوافکتیو است.
اگر دارویی برای شما تجویز شده است، مطمئن شوید که:
با یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی صحبت کنید تا مطمئن شوید که خطرات و مزایای داروهایی که مصرف می کنید را درک می‌کنید.
بدون صحبت با ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خود، مصرف دارو را قطع نکنید. قطع ناگهانی دارو ممکن است منجر به بدتر شدن علائم شود. سایر اثرات ناخوشایند یا بالقوه خطرناک ترک نیز ممکن است.
هر گونه نگرانی در مورد عوارض جانبی را فوراً به یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی گزارش دهید. آنها می‌توانند به تعیین اینکه آیا نیاز به تغییر در دوز یا داروی دیگری دارید کمک می کنند.
مراقبت مشارکتی
مراقبت مشارکتی یک رویکرد تیمی برای مراقبت از سلامت روان است. یک مدیر مراقبت‌های بهداشتی رفتاری با فرد، ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی اولیه و متخصصان سلامت روان برای ایجاد یک برنامه درمانی کار خواهد کرد. نشان داده شده است که مراقبت مشترک روشی موثر برای درمان افسردگی و کاهش افکار خودکشی است.
چگونه می‌توانم برای نگرانی‌های مربوط به سلامت روان کمک پیدا کنم؟
اگر مطمئن نیستید از کجا کمک بگیرید، یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند شما را به یک متخصص بهداشت روان دارای مجوز، مانند روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد. نکاتی را برای کمک به آماده شدن برای بازدید و کسب اطلاعات بیشتر در مورد دریافت کمک بیابید.
اداره خدمات بهداشت روانی و سوء مصرف مواد یک مکان یاب درمان آنلاین دارد تا به شما کمک کند خدمات سلامت روان را در منطقه خود پیدا کنید.
